بدبختی های یک زن چاق

امروز بعد از مدتها داشتم طبقه بالای کتابخانه منزل را مرتب می کردم. در واقع به دنبال چیزی بودم که چشمم خورد به رساله دکتری خاک گرفته ام. با آن جلد سورمه ای مایل به مشکلی و زرکوب رویش و ... تورقی کردم. یاد روزهای سخت دفاع و پیش دفاع و ... افتادم. بی اختیار چشمم خورد به صفحه تقدیم به... و یادم آمد که نتوانستم این قسمت را پشت تریبون بخوانم و اشکم سرازیر شد روی صورتم. دلم خواست برای شما هم بنویسم. تقدیم به: تمام دختران متولد نشده سرزمینم. آنهایی که از کودکی قرار است آموزش ببینند چگونه قربانی نشوند و شاد زندگی کردن را سرلوحۀ کار خود قرار دهند. آنها که قرار است از هیچ نترسند. امنیت را با گوشت و خون خود لمس کنند. درکی از مفهوم حرمان زندگی نداشته باشند و از حمایت قوانین و شبکه های اجتماعی حمایت گر متنعم شوند و همیشه لبخند بزنند. تقدیم به تمام دختران زیر پنج سال کشورم که قرار است همیشه لباسهای رنگی بپوشند، همیشه لبخند بزنند و هیچ گاه از زن بودن خود متنفر نشوند. و تقدیم به تمام زنان و مادران سرزمینم که صبورانه در تمام طول زندگیشان مفهوم مدارا را به کمال رسانده اند. راستش امروز هم که بعد از این هم بدبختی های یک زن چاق...

پسر بزرگه این ترم تمام درسهایش تخصصی است. خیلی خیلی سخت درس می خواند. پسر کوچیکه حسابی افتاده تو مود رقابت و اگر ولش کنی جمعه ها هم کلاس می رود تا از همکلاسیهایش عقب نماند. پسر بزرگه جمعه ها می رود کوه نوردی و با دوستانش عکسهای زیبا می گیرد و برایم می فرستد. روزهایی که کلاس دارد غروب وقتی می رسد خانه اصلا حرفهایش مفهوم نیست. شام خورده و نخورده می خوابد. همسر هر روز صبح زود از خانه می زند بیرون و غروب اگر زودتر از من برسد شام می پزد و اگر دیرتر برسد که از خستگی روی مبل پهن می شود و سرش توی گوشی است و دستش مثل همه مردهای عالم روی کنترل تلویزیون. اما دیروز عصر ه بدبختی های یک زن چاق...

امروز آسمان تهران پر از نعمت است. دوستانی که زیر باران دعا می کنید من و خانواده ام یادتان نرود. تهران بارانی را دوست دارم و حالم خوب است.

خدایا شکرت

بدبختی های یک زن چاق...